o wierze w młodzież i o tym, jak to pozory cholernie mogą mylić.

Przez dwa bite lata moja była łacinniczka powtarzała tonem nieznoszącym sprzeciwu, że przecież "jesteśmy w DOBREJ szkole". Moja wiara w owo wygłaszane autorytatywnie stwierdzenie zaczęła więdnąć dosyć szybko (już na początku listopada, o ile pomnę), jednak jej szczątki trzymały się zadziwiająco długo i zostały całkowicie starte z powierzchni Ziemi dopiero dzisiaj.

Na hasło "dobra szkoła" jedno z pierwszych skojarzeń to "selekcja". Porządny odsiew, przez który przechodzą ludzie myślący, którzy naprawdę coś sobą reprezentują.

Ha ha ha. Dobre sobie.

Mamy taki oto obrazek: ósma godzina lekcyjna w tak zwanym dobrym liceum ogólnokształcącym, klasa o profilu będącym chlubą i wizytówką w/w szkoły. Język polski, z racji późnej pory i ogólnego zmęczenia oglądają film, tytuł zazwyczaj obojętny, tym razem jednak istotny, mianowicie Wichrowe Wzgórza. Na calutką w/w klasę książkę przeczytała jedna osoba, nie mamy za złe, musu nie ma. Zaczyna się, przez ekran przesuwają się napisy, przechodzimy do rzeczy.

I natychmiast zaczynają się komentarze. Wielce niepochlebne. Mało niepochlebne, miażdżące.

Uważam się za osobę tolerancyjną. Wyznaję zasadę nie wpierdalaj się z butami w moje życie i w moje opinie, i czuję się zobowiązana do wzajemności. Obiema łapami podpisuję się pod stwierdzeniem Nifa, że o gustach można, a nawet należy dyskutować w najmocniejszych słowach. Można wyrażać się o książce/filmie/piosence/czymkolwiek jak o czymś najgorszym na świecie. Można. Tyle, że z inteligencją. Polot również bardzo mile widziany.

To naprawdę niesamowite uczucie, kiedy ludzie, których uważało się za kulturalnych i nie będących motłochem w ścisłym znaczeniu tego słowa, zaczynają wywrzaskiwać ordynarne, żałosne i prostackie wyrażenia (typu "oooo, rumun!", "ale brudas!") na widok Heathcliffa i ryczą ze śmiechu, kiedy ów Heatcliff dostaje porządny łomot tylko dlatego, że ośmielił się pokazać się w pokoju podczas zabawy jaśnie państwa, by spojrzeć na Katarzynę. Miałam wrażenie, że oglądam Hindley'a pomnożonego dobrych kilka razy (a podczas lektury niemal cały czas miałam ochotę porządnie obić mu mordę).

Żałosne resztki mojej wiary w ludzi przyszły kwiat polskiej inteligencji umarły, zostały wdeptane w ziemię, spalone i wystrzelone z armaty. Jeżeli tak mają wyglądać ludzie światli za x lat, to ja dziękuję, postoję, zachowam moje zaściankowe poglądy i niezłomne przekonanie o tym, że chamstwo i wulgarność NIE SĄ zabawne.

Uroczyście i oficjalnie oświadczam, że wypieram się jakichkolwiek związków z dzisiejszą młodzieżą. Urodziłam się w roku 1922, jestem stetryczałym, pokrytym kurzem i porośniętym pajęczynami starym piernikiem, któremu ze swoją zdziwaczałością jest bardzo dobrze.

Twoja ignorancja czy moja pycha? Sam już tego dobrze nie wiem. Nie ujęłabym tego lepiej, Pidżamo. Wracam do plątania swojej kociej kołyski, a wszystkim chamom i prostakom dedykuję z najserdeczniejszymi pozdrowieniami Twoją Generację .